Śmierć w śmieciach

Eugenię Klusek wyrwały ze snu gryzące kłęby dymu i potworny smród. Była godzina 4.20. Włożyła w biegu kapcie i obudziła cały budynek. Waliła z krzykiem do drzwi, że się pali. U Iwony Kuciapińskiej spod 7 dym wdzierał się przez lufcik do pokoju dzieci. Magda i Rafał nie zorientowali się, że to pożar, byli przekonani, że ktoś pali w piecu.

Rozbudzeni mieszkańcy przez skórę czuli, że ogień trawi mieszkanie Andrzeja z drugiego piętra. Piotr Słowik zerwał się półnagi z łóżka i pognał przez piętro, żeby dostać się do sąsiada.

– Nie było się nad czym zastanawiać, pomyślałem, że trzeba ratować człowieka – relacjonuje
roztrzęsiony. – Mieszkanie było zabarykadowane, przedostałem się tylko do korytarza. Było ciemno, nic nie widziałem, nie miałem czym oddychać. Nie mogłem dostać się do pokoju.

Któryś z lokatorów zadzwonił po straż pożarną i policję. Pozostali w panice uciekali z budynku. Przerażeni brali co popadło, szlafroki, ręczniki, cokolwiek, żeby zakryć twarz i się nie udusić. Dym wypełnił klatkę schodową, lokatorzy zbiegali schodami po omacku.

– Z trzeciego piętra schodzi się kilka minut, a dla mnie to trwało wieczność. „Panie Boże, daj mi zobaczyć drzwi wejściowe, żebym tylko nie zszedł do piwnicy, bo się uduszę” modliłem się zbiegając
– dodaje z drżeniem Słowik.

Na Kruszcową przyjechali policjanci, po 10 minutach dwa wozy strażackie, dwie karetki i wozy straży miejskiej. Strażacy gasili pożar i wyrzucali przez okno tlące się szmaty, kanapy i rower. Jeden
z mieszkańców dał policjantom ręcznik, żeby zakryli twarze. Funkcjonariusze weszli do spalonego lokalu wyciągnęli zwłoki lokatora.

– W tym mieszkaniu było wielkie wysypisko śmieci – mówi Wanda Giedyk. – Pisaliśmy petycje do administracji, żeby zrobili porządek, bo sąsiad stwarzał zagrożenie. Odpowiedzieli, że nic ich to nie
obchodzi ponieważ płaci regularnie czynsz.

Do pożarów w melinie dochodziło już dwukrotnie, za każdym razem ogień był szybko gaszony przez mieszkańców. Trzeci raz nie zdążyli.