I znów stanie tu Sedina

Gipsowy model o wysokości około 2,4 m powstaje w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Wykonują go dwaj profesorowie: Adam Myjak i Antoni Janusz Pastwa. 

Wykonanie modelu w skali 1:4 zleciło rzeźbiarzom Stowarzyszenie Kupcy dla Miasta Szczecina.

- Pomysł odbudowy Sediny spotkał się z aprobatą służb konserwatorskich – mówi Genowefa Piwońska, szefowa Stowarzyszenia Kupcy dla Szczecina. – Przychylnych jest też wielu mieszkańców i miłośników dawnego Szczecina. Jestem przekonana, że wspólnym wysiłkiem uda nam się zgromadzić pieniądze na pomnik, który ponownie stanie na placu Tobruckim. Nada blasku temu skwerowi i będzie atrakcją.

Monety z Sediną

Do akcji rekonstrukcji Sediny włączyła się również Północna Izba Gospodarcza. W każdym bilecie kupionym na tegoroczną czerwcową galę izby będzie „cegiełka” na Sedinę. Przygotowywane są też okolicznościowe srebrne i złote oraz posrebrzane monety z Sediną. W tym roku, we wrześniu minie 110 lat od odsłonięcia Manzelbrunnen, czyli Fontanny Manzela, bo bardziej pod tą nazwą była znana rzeźba Sediny. Mija też 150. rocznica urodzin jej autora, niemieckiego rzeźbiarza Ludwika Manzela. Jest on też autorem centaura zdobiącego taras przed Muzeum Morskim, ale właśnie Sedina była jego największym dziełem. Odsłonięcia rzeźby dokonał sam cesarz Wilhelm II, który przyjechał do Szczecina na uroczyste otwarcie portu wolnocłowego. Sedina była symbolem związków Szczecina z rzeką i morzem. Alegoryczna rzeźba – fontanna imponowała rozmachem i formą, zachwycała urodą. Potwierdzają to stare widokówki.
Rzeźba znikła w czasie wojny i różne są wersje tego zniknięcia. Nie wiadomo też kto jest autorem nazwy Sedina. Nie jest boginią mórz, jak kiedyś pisano, nie ma jej w żadnej mitologii, nie jest też łacińską nazwą Szczecina, ale przez długie lata uznawano ją za patronkę miasta, przynoszącą mu szczęście.

Uwiodła wszystkich bez wyjątku

Odlany z brązu pomnik był imponujący, miał ponad osiem metrów wysokości. Był posadowiony na skalistym cokole z czerwonego piaskowca. Przedstawiał młodą, silną kobietę w długich szatach. Stała na dziobie łodzi, spoglądała w kierunku Odry. Na ramieniu trzymała niewielka reję ze zwiniętym żaglem. Prawą dłoń wsparła o kotwicę. U jej stóp siedział Merkury – patron handlu. Były też smoki i nagie syreny. Spod łodzi wypływały kaskady wody. Wokół, na placu rosły ciekawe krzewy, kwiaty a w donicach palmy (co widać na starych pocztówkach). Ówczesny Rathausplatz (dziś Tobrucki) był reprezentacyjnym placem Szczecina.

Aleksy Pawlak, szczeciński kolekcjoner,autor ciekawych książek o dawnym Szczecinie jest wielkim miłośnikiem Sediny. To on nazwał ją pieszczotliwie Manzelka. Pomnikowi i placowi Tobruckiemu poświęcił drugi tom albumu z serii „Szczecin-miasto szczecinian”. Ma największy w Szczecinie zbiór pocztówek i przedmiotów związanych z pomnikiem. Cały czas tropi informacje o nim. Mało kto wie i zauważa, że do dziś medal z Sediną jest na etykiecie wody mineralnej Ostromecko, produkowanej od ponad wieku w Bydgoszczy. Została tym medalem uhonorowana w Szczecinie, w 1898 roku podczas wystawy Artykułów Spożywczych i Kuchni Ludowej.

- Sedina uwodziła wszystkich bez wyjątku – mówi Aleksy Pawlak. – Mieszkańcy ją kochali, turyści z zazdrością podziwiali. Stała się rozpoznawalnym symbolem Szczecina. Była tym dla miasta, czym wieża Eiffla dla Paryża albo Statua Wolności dla Nowego Jorku. Stąd wizerunek Sediny znalazł się na ogromnej ilości pocztówek - sądzę, że ukazało się ich grubo ponad milion – i na różnych przedmiotach. Zdobił pamiątkowe bibeloty, zaproszenia, okolicznościowe medale, był w nazwach kilku firm.

Budowa pomnika trwała prawie cztery lata. Sfinansowali ją szczecinianie, a w większości ówcześni kupcy. Obecny pomnik ma szansę powstać w ciągu półtora roku. Koszt ocenia się na około dwa miliony zł. Trwa zbieranie funduszy.