Wierzby nie przetrwały

Okazało się, że z trzech (a może więcej wierzb) na brzegu Odry na odcinku ul. Grobla – Wiszesława, żadna wierzba nie przetrwała. Wszystkie wierzby przy ul Grobla pochłonął Szczeciński Bangkok (zostały tylko reszki potężnych pni).

A to właśnie pod nimi, zaraz po wojnie osiedleńcy zostali podest letniej kawiarenki na brzegu Odry (podobnej jak tej najbardziej znanej na Gocławiu). Ja nie pamiętam już tego podestu (zostały po nim tylko pale wbite w ziemię), tylko te trzy potężne wierzby na których się huśtaliśmy.

Pytałem się mieszkańców co stało się z tymi wierzbami, odpowiadano mi, że jedną złamała potężna wichura, a dwie po cichu uszkodzili a potem wycieli chyba budowniczowie Szczecińskiego Bangkoku i to już dawno temu. Rzeczywiście aktualnie mogłem sfotografować tylko spróchniałe pnie, kiedyś potężnych wierzb.

W moim wierszu wierzba przetrwała (że nie zniszczyli ją też wandale), ale życie jest bardziej okrutne i dzisiaj możemy tylko sobie wyobrazić jak wyglądały by te wierzby po 50 latach.

„Wierzba płacząca”   

Wyrosła wierzba nad brzegiem Odry; Nie zmogły ją wichry ni fale,
Widocznie na klimat trafiła tu dobry; Że nie zniszczyli ją też wandale,
Wyrosła piękna, potężna, płacząca; Choć nie nad losem ludzi i jego zmianami,
Lecz pozostała jak skała milcząca; A  miałaby o czym opowiadać latami,

Widziała wiele pokoleń i ich częste zmiany: Słyszała wiele języków i różne ich odmiany,   
Dziwiła ją historia tych ludzi niełatwa; A na jej gałęziach huśtała się dziatwa,
W jej cieniu wyrosła letnia kawiarenka; Parkiet do tańca i dla orkiestry scenka,
Na brzegu zaś wyrosło mini kąpielisko; Ale było kamieniste i było dość ślisko,

Jednak sielanka nigdy nie jest trwała; Bo przyszła wojna i Odra wylała,
Przetrwała tylko wierzba olbrzymia, wspaniała; Chociaż płacząca, to jednak wytrwała.