W powiecie stargardzkim, w gminie Kobylanka, nad Miedwiem, przy ujściu wód Rowu Kunowskiego, jest wieś Kunowo

Kunowo - wieś wchodziła w skład domeny książęcej i w drodze nadania księcia Barnima I w roku 1248 wieś przeszła na własność biskupstwa kamieńskiego - Pommersches Urkundenbuch I 368 - Cunowe. W XIII wiecznych dokumentach odnotowano jej istnienie pod nazwą Kunowo Biskupie. W 1642 roku Joachim Meinecke założył majątek, który w XIX wieku stał się folwarkiem.

Kościół salowy w Kunowie (niem. Kunow an der Strasse) powstawał z kamienia polnego i cegły w kilku etapach. Korpus nawowy został wzniesiony w XV wieku, a wieżę kamienno-ceglaną wybudowano w 1582 roku. W roku 1713 kościół otrzymał nowe, barokowe wnętrze wraz z wyposażeniem. W tym tez czasie dobudowane zostały trzy aneksy od strony północnej.

Do wyposażenia kościoła należał drewniany ołtarz, wykonany w stylu barokowym na początku XVIII wieku. W centralnej części ołtarza znajduje się obraz przedstawiający Grupę Ukrzyżowania, obramowany po bokach dwiema kolumnami.

W świątyni znajduje się również barokowa, drewniana ambona pochodzącą z roku 1714. Pod amboną umieszczono trzy wapienne płyty nagrobne poświęcone miejscowemu proboszczowi Urbanowi Wentcie (o wymiarach 0,63 x 0,63 m), Ernestowi Friedrichowi Kirschnerowi (o wymiarach 1,72 x 0,95 m) i Marcie Sophii Kirschner (o wymiarach 1,64 x 1,04 m).

W kościele znajduje się również mosiężny, wiszący, neogotycki świecznik z przełomu XIX i XX wieku, który został przerobiony na żyrandol elektryczny.

Dzwon znajdujący się w kościele powstał w roku 1766. Wykonany został z brązu przez Johanna Heinricha Scheela ze Szczecina. Na dzwonie o średnicy 0,89 metra znajduje się inskrypcja w języku łacińskim.
INFORMACJE: encyklopedia.szczecin.pl