Najważniejsze, że się udało

Jeszcze kilka lat temu sięgacz ulicy Wilczej przypominał wiejską drogę – po deszczach stały tu kałuże, woda wlewała się do ogródków. Nie było oświetlenia i strach było wracać tędy wieczorem do domu. Zdarzały się także włamania i kradzieże. W końcu mieszkańcy wzięli sprawy w swoje ręce i zadbali o przyzwoity wygląd ich ulicy.

– Starania o pieniądze na budowę trwały ponad siedem lat – mówi Marek Jabłoński. – Postanowiliśmy założyć Komitet Społeczny, który byłby odpowiedzialny za dopilnowanie przedsięwzięcia.

Część pieniędzy na budowę mieszkańcy zebrali sami, a część dało miasto. Jednak nie wszyscy przyłączyli się do tej spontanicznej akcji.

– I właśnie oni mają teraz najwięcej do powiedzenia – mówią rozgoryczeni mieszkańcy. – Pan Mirosław był tylko na jednym zebraniu, w ogóle nie zaangażował się w nasze prace. Nie miał zamiaru też za nic płacić. A teraz ma pretensje, że nie może wjechać do garażu.

Każdy z mieszkańców miał podobny kłopot. W związku z tym, że schody położone są niżej niż budynki, ulica ma spory spadek.

– Dlatego nasze bramy wiszą kilkanaście centymetrów nad ziemią – mówią mieszkańcy. – Ale nie robiliśmy z tego wielkiego problemu. Każdy, we własnym zakresie, wykonał prace na swojej posesji – obniżył bramę czy podmurował ogrodzenie. Ale nikt z nas nie miał pretensji do geodety, projektanta czy urzędników. Wszyscy natomiast cieszymy się, że udało się nam osiągnąć to, na co tak długo czekaliśmy.

Jednak pan Mirosław Kubaszewski ma inne zdanie na temat całej sprawy.

– Nie rozumiem, co Społeczny Komitet ma do budowy sięgacza – zastanawia się pan Kubaszewski. – Ich wewnętrzne uzgodnienia nie mają nic wspólnego z projektem i zezwoleniem budowlanym. Poza tym, nie jest prawdą, że sam nawiozłem sobie ziemię i podniosłem podjazd. To jest jakaś bzdura.

Przeczytaj też:

• Przeszkoda nie do pokonania