Najstarsza szczecinianka skończyła 113 lat. Wszystkiego najlepszego! [wideo, zdjęcia]

- Takim ludziom jak pani Łucja należy się ogromny szacunek, bardzo się cieszę, że wciąż jest z nami. To wspaniały dzień - mówił prezydent Szczecina, Piotr Krzystek podczas wczorajszego spotkania z jubilatką.

Łucja Sobolewska 8 maja kończy dokładnie 113 lat. Wczoraj z kwiatami, słodyczami i życzeniami odwiedzili ją prezydent miasta Piotr Krzystek i dziennikarze.

- Jak miło, że tylu was tu przyszło i sam pan prezydent też jest - cieszyła się uradowana jubilatka. - Ludzie są dla mnie najlepszym prezentem urodzinowym. Niczego mi więcej nie trzeba. Żyje mi się dobrze, niczego mi nie brakuje. Ale życie miałam ciężkie, przeżyłam wojnę. Nie raz trzeba było nocować w lesie wśród wilków. Broni do rąk jednak nigdy nie brałam. Nikomu takiego życia jak moje nie życzę.

A czego życzyłaby sobie pani Łucja?

- Nic mi nie brakuje - mówi skromnie najstarsza mieszkanka Szczecina. - No może przydałaby się wyższa renta. Pieniądze zawsze się przydają, mogłabym coś kupić albo potrzebujące dzieci wspomóc.

Jubilatka pytana o sposób na długowieczność powiedziała skromnie, że zdrowie i dobre samopoczucie zawdzięcza boskiej opatrzności. Z uśmiechem stwierdziła, że wpływ może mieć też pożywienie. - Uwielbiam jeść - mówiła pani Łucja. - Szczególnie kocham kapustę.

Pani Łucja urodziła się 8 maja 1901 r. w Kosobuszczyźnie niedaleko Wilna, w ziemiańskiej rodzinie. Miała trzy siostry. Jej prababcia pochodziła z rodu Radziwiłłów. Po drugiej wojnie światowej majątek Sobolewskich został przejęty przez władzę radziecką i włączono go do kołchozu, w którym pani Łucja została zatrudniona. Kolejne pięć lat przepracowała na poczcie.

W 1957 roku z matką i siostrami trafiła do Szczecina. Obie siostry pani Łucji już nie żyją. Jej mama zmarła w 1968 roku. Od tego czasu najstarsza mieszkanka Szczecina mieszka sama. Wciąż spotyka się jednak z zaprzyjaźnionymi sąsiadami i członkami Związku Emerytów i Rencistów, często się modli. Dzięki pomocy z miasta mogła z mieszkania na drugim piętrze, przenieść się do kawalerki na parterze.

- Piękne mam to mieszkanko, bardzo się cieszę, że tu mieszkam - mówi uśmiechnięta jubilatka. - Nie trzeba już tyle po schodach wchodzić.