Koronkowe wycinanki, czyli obrazy Ireny Kos-Fiedorowicz

Prace powstawały  w znacznej przestrzeni czasowej i nie są podobne do pełnych uroku wycinanek ludowych, a raczej są bliskie wschodniemu teatrowi cieni i grafice.

Wycinanki pani Ireny zachwycają precyzją i subtelnością wykonania. Z oddali wyglądają jak grafiki. Dopiero oglądanie prac z bliska należycie pozwala ocenić wartość artystyczną koronkowych wycinanek

Technika powszechnie znana, często stosowana w pracy z dziećmi, ale pozostająca ciągle poza obszarem wielkiej sztuki. W kręgu kultury ludowej wycinanka wytworzyła własne, niezależne formy i środki wyrazu artystycznego, które ulegały przekształceniom od form pierwotnych do współczesnych.

- Wycinanie wymaga znacznej koncentracji uwagi i zręczności i powinno się zaczynać od elementów najdrobniejszych do elementów coraz większych - mówi Irena Kos-Fiedorowicz . - W innym przypadku wycinanka może się rozsypać. W różnych kulturach stosowano różne narzędzia do wycinania. Na przykład w dawnej kulturze żydowskiej używano noży szewskich, w regionie kurpiowskim i kobierskim używano nożyc do strzyżenia owiec. Ja od wielu lat używam małych nożyczek, którymi wycinam nawet bardzo małe elementy. Mam nadzieję, że ta zapomniana, wyjątkowo oryginalna dziedzina sztuki, pozwalająca tworzyć obrazy o koronkowych, kruchych i finezyjnych liniach, dostarczy państwu wielu estetycznych wrażeń.

Irena Kos-Fiedorowicz ukończyła Liceum Pedagogiczne w Szczecinie, studia pedagogiczne oraz Studium Podyplomowe z plastyki na Uniwersytecie Szczecińskim.

Jest nauczycielką przedmiotów artystycznych. Obok działalności edukacyjnej zajmuje się malarstwem, rysunkiem, tkaniną oraz szeroko pojętym rękodziełem artystycznym. Najczęściej stosowaną techniką, w której wykonała najwięcej prac, jest wycinanka.