Kobiety wielkiego serca

Mariola Lembas-Sznabel, organizator, lekarz

Uczyła studentów, chodziła po domach i pomagała ludziom jako wolontariuszka. Na początku 2005 roku zajęła się prowadzeniem hospicjum dla dzieci. Nasiąknęła nauką prof. Jacka Łuczaka, twórcy medycyny paliatywnej. W pracy w hospicjum największą nagrodą jest dla niej uśmiech na twarzy chorego. To, że może go wysłuchać i pomóc. Swój zespół stworzyła od podstaw, choć na początku było ciężko. Dzięki życzliwości wielu osób udało się stworzyć warunki do sprawnej pracy.

- Pracujemy na poziomie europejskim - mówi. - I jestem z tego naprawdę dumna.

Dzięki hospicjum wiele dzieci może być w domu, z bliskimi, w dobrze znanym otoczeniu. Gdyby nie to, pewnie byłyby w szpitalu. Chociaż na co dzień musi zmagać się z wieloma przeszkodami, brakiem pieniędzy, biurokracją, czy smutną rzeczywistością, nie żałuje.

- Praca przynosi mi niesamowitą satysfakcję - mówi. - Dajemy tym rodzinom to, co dla nich bardzo ważne - poczucie bezpieczeństwa i akceptację.

Zofia Mirkiewicz, specjalistka od szalonych pomysłów

Zawsze pomagała dzieciom. Wcześniej prowadziła świetlicę środowiskową, gdzie dawała szansę dzieciom które miały problemy z nauką.

- Nikt sobie z nimi nie radził - mówi. - A tam były przytulane, głaskane i jakoś zdawały do następnej klasy, co jest naszym największym sukcesem.

W szczecińskim hospicjum dla dzieci pracuje z wolontariuszami. Pomaganie innym pomaga zyskać wiarę w siebie, poczucie bycia potrzebnym. Dlatego wolontariusze wciąż się zgłaszają.

- Zostają najbardziej wytrwali - mówi. - Nikt nie pomoże dzieciom tak jak rówieśnik, kumpel, z którym można pogadać o wszystkim.

Potrafi wczuć się w sytuację rodziców, bo sama ma dzieci. Chce być wsparciem dla innych. Potrafi wyczuć co jest rodzinie potrzebne najbardziej w danym momencie i stara się im to zapewnić.