Dać sobie szansę

Od prawie czterech lat Hanusz jest członkiem Fundacji Aktywnej Rehabilitacji, zajmującej się pomocą osobom uzależnionym od wózka inwalidzkiego, która zrzesza ponad 15 tysięcy osób w całej Polsce. Fundacja organizuje obozy rehabilitacyjne, kursy na prawo jazdy oraz imprezy sportowe.

– Ile można siedzieć i czytać – zastanawia się pan Maciej. – Człowieka ciągnie do innych ludzi, nie można zamykać się w czterech ścianach. Jeśli tylko jest ładna pogoda, biorę swój wózek i bujam się po mieście. Pogadam ze znajomymi, dowiem się, co u kogo słychać. Staram się żyć aktywnie, pomimo swojego kalectwa.

Pan Maciej też ma marzenie – chce mieć komputer. Jeśli uda mu się je zrealizować, pojedzie do Garwolina na kurs komputerowy. Napisał prośbę do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych o dofinansowanie zakupu urządzenia. Odpowiedź była odmowna, ale pan Maciej się nie poddaje. Do swojego wózka przywiesił kartkę, na której napisał, że przyjmie komputer. Codziennie przemierza nim kilkanaście kilometrów po mieście w nadziei, że znajdzie się osoba, która pomoże mu w realizacji jego planów.

– Nic nie tracę, a mogę tylko zyskać – uważa Hanusz. – Pewnego razu zauważył mnie kierowca, który obiecał, że podaruje mi komputer, ale jak do tej pory się nie odezwał. Chciałbym mieć komputer, żeby móc kontaktować się z ludźmi, których poznałem podczas spotkań FAR-u na obozach w Spale. A jeśli nie będę mógł się ruszyć z pokoju, to zawsze porozmawiam ze znajomymi przez internet. Proponowałem nawet Dyrekcji Domu Kombatanta założenie kawiarenki internetowej. Pomysł na pewno by się sprawdził. Tym bardziej, że jest tu wiele samotnych osób, które dzięki temu mogłyby nawiązać kontakt z innymi. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że uda mi się dopiąć swego.