Czy znasz szczecińskie legendy?

Czy potrafilibyśmy przyjezdnym lub turystom opowiedzieć chociaż jedną z nich. Obawiam się, że większość szczecinian nie zna żadnych szczecińskich legend. Jeżeli chcemy utożsamiać się z tym miastem musimy znać jego legendy, jego historię.

Patrząc historycznie na powstanie miasta Szczecina to sięgającą najodleglejszych czasów jest „Legenda o Sedinie” : Sedina była boginią na Olimpie, której nie interesowały plotki, kłótnie i intrygi na Olimpie, kochała żeglarzy. Po kolejnej awanturze na Olimpie, Sedina wsiadła na okręt, wzięła Hermesa za przewodnika, wiernego Gryfa za obrońcę i wyruszyła w nieznane. Długo płynęli, aż dopłynęli do miejsca gdzie rzeka rozlewała się w szeroką deltę jakby rzucając wyzwanie morzu. Postanowili ruszyć w głąb nieznanego lądu. Upłynęli wiele mil aż ujrzeli bezkresne jezioro i rzekę o wielu ramionach. Wokół były gęste lasy. Jedynie nad zachodnim brzegiem górowało wysokie, zupełnie nagie wzgórze. Sedinę urzekło to miejsce.

Obejeła w posiadanie tę krainę! Od dziś tu będzie mój dom!. Wspięli sie na wzgórze i na samym jego szczycie Sedina zasadziła dąb. Obok żołędzia Hermes wrzucił pióro (znak lotnego umysłu i powodzenia w handlu) a Gryf swój lwi pazur (dla śmiałości i odwagi). Bogini podlała nasiono słoną wodą oceanu (która sprowadzała niepokój, nieodgadnione pragnienie podróży, przygody i miłość do morza). Wkrótce nad całą okolicą górowało ogromne majestatyczne drzewo, itd. [ Patrz tekst legendy ]

Następną chronologicznie legendą jest legenda „Jak rycerz Szczot Szczecin zakładał”
Szczot miał w książęcej drużynie sześciu druhów: Gniewka, Mścisława, Bolka, Mściwoja, Ziemowita i Dobrogosta.

Razu pewnego granicom księstwa zagroziło sąsiednie plemię, na wezwanie księcia
stawił się też Szczot ze swymi druhami. Ruszyli przeciw nieprzyjaciołom. Gnali ich na północ, ku wielkiej wodzie. W pewnym jednak momencie Szczot i jego towarzysze zorientowali się, że wroga przed nimi dawno już nie ma, a oni, oddaliwszy się od swoich, pogubili drogę i są sami w głębokim borze. zapadała noc. Szukać w ciemności powrotu nie było sensu. Rozłożyli więc obozowisko, zjedli resztę zapasów i umęczeni trudami posnęli. Szczot zobaczył w nim, dawno zapomnianą, scenę z dziecięcego snu. Znów siedział pod wielkim, samotnym drzewem na rozległej łące i słyszał ów ciepły, miękki głos. Obejrzał się za siebie. Za nim stała postać o trzech twarzach. Nie lękaj się Szczocie. Zbierz o świcie swych ludzi i idźcie na zachód. Tam znajdziecie ratunek.
O świcie zebrał ich Szczot i ruszyli na zachód. Po pewnym czasie dotarli nad brzeg, jak im się wydawało, morza, nad którym znaleźli stare czółno. Puścili wolno swe konie i w siódemkę wsiedli do niego. Ledwie odbili od brzegu zerwał się silny wiatr, a ziemię spowiły ciemności. Nie wiedzieli, jak długo płyną, gnani silnym wiatrem.

Obudziło ich silne słońce. Łódź spokojnie kołysała się przy brzegu rzeki, płynącej przez równinę, otoczoną lasami. Szczot rozejrzał się wokoło i policzył. Na równinie było siedem wzgórz. Wysiedli na brzeg. Gdy dochodzili do wzgórza nad rzeką, na którym rósł wielki dąb Szczot powiedział znam to drzewo, widziałem je w snach itd. [ Patrz tekst legendy]

Kolejną legendą jest Legenda o szczecińskim zamku „Zaklęcie Mariadny”, „Legenda o nazwie osady Podjuchy”, najbardziej znana szczecinianom „Legenda o Baszcie Siedmiu Płaszczy”, „Legenda o platanie Mateuszu”, a z nowszych „Legenda o duchu Skarbku”.

Jeżeli zrozumiemy, że legendy to jeden ze skarbów dziedzictwa narodowego, to nasza historia i tradycja, będziemy mogli bliżej utożsamiać się ze Szczecinem. A może stwórzmy na portalu Żywe Miasto Szczecin listę najciekawszych szczecińskich legend, związanych ze słowiańskimi korzeniami Szczecina.