Co z niej wyrosło

Mieszka przy ulicy Emilii Gierczak, naprzeciwko kościoła. Uwielbia bawić się w kotlince, a głaz na którym wygrzewały się jaszczurki był miejscem spotkań z przyjaciółmi. Teraz stoją tam blaszane garaże. Drugim miejscem, gdzie często można było ją zobaczyć, były „skałki” przy ulicy Drukarskiej. Tam bawiła się na gruzach po bunkrze. Od 1974 uczęszczała do Szkoły Podstawowej nr 63. Już od 3 klasy sama jeździła autobusem do centrum, dlatego doskonale pamięta stare autobusy „ogórki”. Nie przegapiła żadnej okazji do podróży w przyczepie. Nie była grzecznym dzieckiem, zdarzało jej się wysiąść przy aeroklubie i wracać piechotą do domu, brzegiem jeziora. Raz wróciła z takiej wyprawy całkiem przemoczona, nie zauważyła rowu melioracyjnego. Po ukończeniu szkoły podstawowej, zapisała się do studium nauczycielskiego im. Henryka Jordana w alei Wojska Polskiego. W całej szkole było 600 dziewcząt i tylko 2 chłopców, którzy byli niewdzięcznie traktowani. Najczęściej nosili fortepian. Po 4 latach nauki Dorotka zdała maturę, przez kolejne 2 lata kontynuowała naukę w szkole policealnej. Od razu po ukończeniu szkoły, pojechała do Poznania i rozpoczęła naukę w Akademii Sztuk Plastycznych. Na uczelni duży wpływ wywarł na nią prof. Jerzy Ludwiński – nieżyjący historyk sztuki, erudyta i promotor Doroty. Po ukończeniu studiów i obronie dyplomu na piątkę, wróciła do Szczecina, do narzeczonego. Rozpoczęła pracę w Zespole Szkół nr 4 przy ulicy Ku Słońcu, gdzie prowadziła zajęcia z ceramiki. Była to jedyna szkoła, gdzie egzamin z rysunku był obowiązkowy. Nawiązała tam kontakt z wieloma artystami, jak choćby z rzeźbiarką Grażyną Kamińską i malarzem Krzysztofem Krzywińskim. Pracę w Miejskim Ośrodku Kultury w Dąbiu rozpoczęła w 2000 roku, prowadzi pracownię ceramiczną dla dzieci i dorosłych. Z Dorotki wyrosła Dorota Maziakowska, opiekunka Regionalnego Ośrodka Ceramiki, malarka i rzeźbiarka.