Co się stało z Krzywoustego? Kiedyś to było jedno z najbardziej ruchliwych miejsc w Szczecinie

Bogna Skarul
[email protected]
– Pamiętam te czasy – wzdycha pan Władysław, który co prawda nie mieszka przy ul. Krzywoustego, ale na przyległej ulicy Królowej Jadwigi. – Codziennie rano, a w piątki to już szczególnie, ulicą Krzywoustego szli ludzie z tobołkami. Szli na rynek Turzyn, bo tam można było pohandlować, ot tak z ręki. Wracali wieczorem. Tobołki już były mniejsze. Mogli więc wstępować do sklepów i tam robić zakupy. Wtedy ulica Krzywoustego żyła. Tętniła tym życiem. Wszyscy chcieli mieć swoje sklepy przy tej ulicy.

W latach 70. najbardziej charakterystycznym sklepem na ul. Krzywoustego były Delikatesy. To te na rogu z ulicą Bogusława X. Sklep słynny był z ciekawych artykułów, typu kubańskie pomarańcze czy czekoladowe cukierki. Później można było tu upolować pasztetową, albo kawałek schabu. Jedno z największych ożywień delikatesy przeżywały jednak na początku lat 80., kiedy właśnie do nich „rzucali” soczki dla niemowląt i mleko w proszku.

– Nawet zrobili przystanek tramwajowy w pobliżu tych delikatesów – wspomina pan Władysław i przyznaje, że na początku lat 80. wstawał o godzinie 5 rano, aby ustawić się w długiej kolejce przed delikatesami po jedną butelkę śmietany czy kostkę masła.

Delikatesów już nie ma. Powstał dom handlowy Kupiec, a przystanek tramwajowy został zlikwidowany. Cała organizacja ruchu zmieniła się po remoncie ulicy (od pl. Kościuszki do pl. Zwycięstwa), który trwał od czerwca 2005 r. do stycznia 2006 r. Pochłonął 12,5 mln zł z pieniędzy unijnych oraz 4,2 mln zł z budżetu Szczecina.

Ale opłacało się miastu wydać te pieniądze. Ulica Krzywoustego bowiem została wyróżniona w konkursie Budowa Roku 2006 Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. W konkursie wzięło udział 1200 inwestycji z całego kraju. Do ścisłego finału jury zakwalifikowało 55. W kategorii robót drogowych wyróżniono dziewięć przedsięwzięć, w tym inwestycję szczecińską, za którą miasto otrzymało pamiątkowy dyplom.

– I ten remont to był upadek ulicy – twierdzi pani Sabina, która w jednym z punktów usługowych pracuje od końca ubiegłego wieku. – Zabrali nam parkingi. Nikt do nas nie przyjedzie specjalnie, bo nie ma gdzie postawić auta. Liczymy tylko na przechodniów. A coraz więcej jest tu takich przypadkowych.

Zdaniem pana Władysława przyczyną, że teraz na ulicy Krzywoustego jest coraz mniejszy ruch było powstanie najpierw galerii Turzyn, a później nowego Turzynu.

– Nikomu teraz nie chce się chodzić od sklepu do sklepu po tej całej ulicy – twierdzi pan Władysław i sam opowiada, że jak ma kupić buty to idzie do galerii, bo tam jest większy wybór w jednym miejscu.

Choć w tej chwili swoje adresy przy ul. Krzywoustego ma ponad 180 firm, to tych, które zajmują się rzeczywiście handlem jest niewiele ponad 100, w tym sklepów około 80. Na całej długości od placu Zwycięstwa do skrzyżowania z ulicą Bohaterów Warszawy swoje miejsce znalazło 5 aptek, 6 sklepów monopolowych, w tym dwa całodobowe, 3 lombardy, pasmanteria, jubilerzy, punkty skupu złota, kantory. Są też przedstawicielstwa firm turystycznych i parę punktów, w których można coś zjeść. Dość mocno są reprezentowane piekarnie i cukiernie, sklepy z towarami ślubnymi. A na odcinku od placu Zwycięstwa do placu Krzywoustego najbardziej charakterystyczne są sklepy z artykułami sportowymi.

– Ale mamy tu nadreprezentacyjność banków – podpowiada pani Sabina. Jej zdaniem właśnie to spowodowało, że sklepów zamiast przybywać to ubywa.

Obok banków (swoje przedstawicielstwa ma tu cała bankowa branża) miejsce swoje znalazły parabanki i mnóstwo firm pożyczkowych, które twierdzą, że kredyty można u nich otrzymać bez żadnych dokumentów.

– Ile razy w tygodniu chodzi pani do banku? – pyta retorycznie oburzona pani Sabina. – A ile kredytów dziennie pani zaciąga?

Na całej ulicy Krzywoustego sporo jest chętnych, aby wynająć swój lokal. Na niemal co drugiej szybie widnieje napis, że sklep można przejąć prawie od ręki, bo właściciel chętnie wynajmie powierzchnię.

– Tylko nie ma kto wynajmować – mówi jeden z właścicieli takiego lokalu. Informację o możliwości wynajmu powiesił jeszcze w styczniu i do dziś miał zaledwie trzy telefony w tej sprawie.

Powstała na początku XX wieku. Ma długość około 2 km. Kursują po niej autobusy linii 61, 75 i 81. Tramwaje linii 7, 8, 9. Do 1945 roku nazywała się Hohenzollernstrasse. Zabudowę stanowi wiele kamienic o różnych stylach, ale również budynek przychodni na narożniku z ulicą Bolesława Śmiałego. Na całej długości biegną tory tramwajowe oraz linia autobusowa.

Ulica została zaprojektowana wraz z całą zabudową przez Georga Hausmanna. Najokazalsze kamienice zbudowano przy placu Kościuszki, wieńczyły je hełmy, szczyty i kopuły. Podczas wojny zniszczono kilka z nich. Nie zostały odbudowane. Teraz stoją tam prowizoryczne budy.

Należały kiedyś do bardziej reprezentacyjnych. Dziś już tak nie jest, a to przede wszystkim ze względu na spory ruch uliczny i związane z tym zanieczyszczenia, brak zieleni, brak miejsc postojowych i nieciekawe sąsiedztwo przyległych ulic. Cena za metr kwadratowy w kamienicy z 1930 roku to od 2,7 tys. zł do 3,6 tys. zł.