7 cudów Drzetowa-Grabowa: część I

1.Kościół Św. Stanisława Kostki

W 1855 r Grabowo otrzymało status miasta. Mieszkańcy podlegali parafii Św. Piotra i Pawła w Szczecinie. W 1874 r Komitet budowy kościoła zakupił działkę, na której miła stanąć nowa miejska świątynia. Projekt został wykonany już 1857 r przez inspektora budowlanego Hermana. W 1882 r został zaktualizowany przez inspektora budowlanego Koniga ze Szczecina i radcę budowlanego Bohla z Berlina. Budowę prowadził inspektor Konig i technik Schmidt ze Szczecina.

Kościół został zbudowany w latach 1888-1890 dla gminy protestanckiej, projekt wyposażenia wnętrza wykonał profesor Friedrich Pfannschmidt.
Uroczyste poświęcenie przez generalnego superintendenta Pottera miało miejsce 21 maja 1890 r. Kościół zaprojektowany na 1500 miejsc siedzących, otrzymał wezwanie „Friedenskirche” (kościół Pokoju).

Kościół jest ceglaną neogotycka , trzynawową halą, zbudowaną na planie krzyża łacińskiego o wymiarach 46 m długości i 15,9 m szerokości, z krótkim, prostokątnym prezbiterium i kwadratową wieżą. Wysokość nawy głównej wynosi 15 m, wysokość transeptu 17 m. Posadowiony jest na fundamencie z kamienia granitowych, a zbudowany z cegły ceramicznej w kolorze czerwonym i z cegły glazurowanej. Elewacje opięte przyporami i podzielone szerokimi ostrołukowymi oknami, wnętrze jest podzielone na nawy przy pomocy trzech par filarów, przykryte jest sklepieniem gwiaździstym.

Od chwili oddania do użytku służył wspólnocie kościoła ewangelickiego do sierpnia 1944 r. W czasie nalotów alianckich 11 i 30 sierpnia 1944 r został w znacznym stopniu zniszczony. Spalił się dach oraz hełm wieży, zawaliły się sklepienia.

Powojenni mieszkańcy Grabowa przez długi czas musieli odbywać się bez własnej świątyni. Inicjatorem odbudowy był administrator apostolski ks. dr. Edmund Nowicki. 02.07.1949 r mianował administratorem tej placówki duszpasterskiej ks. Zygmunta Bronisławskiego, a 16.07.1949 r poświęcił ruiny odbudowującego się kościoła, nadając mu imię Św. Stanisława Kostki. 20 maja 1951 r została tu erygowana parafia.

Z historycznego wystroju nie pozostały żadne elementy, natomiast nowe wyposażenie powstało w pracowni krakowskiego artysty profesora Czesława Dżwigaja. Wnętrza wyposażono w wiele ołtarzy wykonanych w marmurze i brązie. W 1985 r osadzono w oknach pierwsze witraże, a w 1988 r położono nową posadzkę w prezbiterium z polskiego marmuru, w nawie głównej jest położony albański marmur. 15.06.2000 r przy użyciu ciężkiego dźwigu został ustawiony na wieży hełm zwieńczony krzyżem ze stali nierdzewnej.

2. Budynek straży Pożarnej na ul. Firlika

Budynek i zabudowania straży ogniowej powstały na terenie dawnego cmentarza Grabowskiego, w pobliżu odlewni założonej w 1837 r przez kupca E. Meisera. Eklektyczny budynek z przewagą motywów neogotyckich, został zaprojektowany przez radcę budowlanego Meyera. Budowę zakończono w 1903 r, na parterze była wozownia z czterema stanowiskami, stajnie, posterunek strażnika i pokój woźniców.

Na parterze był też telegraf, placówka pierwszej pomocy, ślusarnia i kuźnia. Na pierwszym piętrze urządzono pomieszczenia dla załogi, połączone z wozownią rurami ześlizgowymi, biuro dowódcy oraz warsztaty. Na drugim i trzecim piętrze były mieszkania służbowe.
Nieopodal wzniesiono mniejszy budynek z pomocniczą wozownią i wieżą do ćwiczeń. W 1912 r wprowadzono powszechna motoryzacje remizy, zlikwidowano zaprzęgi konne.

Po II Wojnie Światowej, powstał tu III Miejski oddział straży pożarnej. W 1962 r do budynku strażnicy przy ul Firlika (nazwanej tak na część pierwszego strażaka, który zginął na służbie w polskim Szczecinie) wprowadziła się straż stoczniowa.

W 1993 r stocznia zrezygnowała z administrowania obiektem, przekazując go Komendzie Wojewódzkiej Państwowej Straży Pożarnej, która przeniosła do obiektu Centrum Koordynacji Ratownictwa.